Angst is een slechte raadgever en toch luisteren we vaak naar dat vervelende stemmetje in ons hoofd wat de hele dag maar door in ons hoofd spookt.
Het bestookt je met gedachtes zoals: Je kan het toch niet, zie je wel je bent dom of ik ben het niet waard.
Een veel gemaakte fout is dat er gedacht wordt dat het stemmetje er niet mag zijn. Helaas de functie van dat stemmetje (uit de oertijd) wil je juist beschermen. Een klein nadeel is dat het nog uit de oertijd stamt en dus ook zodanig reageert. Bijvoorbeeld vechten, vluchten, bevriezen of aanpassen Het waarschuwt uit alle macht die het krijgt om dingen niet te doen met als functie… overleven. Onze omgeving is echter wel veranderd en dat geeft soms conflicten die we ervaren als angst.
Wie hebben zulke gedachtes?
Iedereen, ja echt iedereen heeft zulke gedachtes en dat is oke, het gaat er niet om dat je die gedachtes kwijt raakt het gaat er juist om hoe je met die negatieve gedachtes omgaat.
Wist je dat je gemiddeld per dag 40.000 gedachtes hebt? en die verdeeld zijn in 30.000 negatieve en 10.000 positieve gedachtes?
Iets om over na te denken 😉
Zoals je eerder gelezen hebt heeft iedereen deze gedachtes en graag wil ik deze keer mijn eigen angst delen.
Mijn Angst
Afgelopen weekend mocht ik meerijden en zelf rijden op het Formule 1 van circuit van Spa-Francorchamps.
Een onwijs gave belevenis echter…
Mijn brein zei het volgende.
- Weet je wel hoeveel mensen een ongeluk hebben gehad op een bepaald stuk van dat circuit? (voor de kenners de bochtencombinatie eau rouge en radion)
- Leg jij je leven in de handen van een 15 jarige????
- Wat als het fout gaat en je kan daarna nooit meer werken
- Kunnen we niet “gewoon” op Zandvoort gaan rijden
- De overige 29.996 negatieve gedachtes laat ik maar even achterwegen.
Nu heb ik er voor gekozen om toch mee te rijden met deze 15 jarige jongen.
En hij liet zich echt niet tegenhouden, nee hij ging er echt voor. En ja dat was spannend!
Mijn overlevingsstrategie
In de eerste ronde waren mijn gedachtes enorm sterk en ik paste allerlei technieken toe om de overlevingskans zo groot mogelijk te houden.
De 2e ronde bleef ik de strategie vasthouden want deze hielp op dat moment
En wonder boven wonder ging de derde en vierde ronde soepeler omdat hij mij het vertrouwen had gegeven dat hij (ondanks zijn 15 jaar) wist wat hij deed. (Als je facebook hebt zijn de ervaringen hier terug te zien)
Zelf aan de slag
Het lang gekoesterde moment was aangekomen.
Zelf aan de slag met een opgevoerde race BMW
Ervaring op een circuit had ik niet, wel al vele anti-sliptrainingen gevolgd en gegeven maar ook meerdere gevorderde rijtrainingen gevolgd.
Toch is circuit rijden een andere tak van sport (waar ik al snel achter kwam) en gelukkig zat er een ervaren race instructeur naast me die me duidelijk vertelde wat er van me verwacht werd.
Er op terugkijkend
Wat zou er gebeurd zijn als de negatieve gedachtes de overhand hadden genomen?
Dan was circuit rijden altijd een droom geweest die nooit was uitgekomen.
Nu ik mijn verhaal hier heb gedeeld ben ik heel nieuwsgierig naar jouw verhaal.
Wat vertel jij tegen jezelf en geloof je wat je tegen jezelf zegt?
Laat je antwoord achter in het reactieveld hieronder.
Allereerst wil ik meegeven dat ik uw blog vanavond ontdekt heb en wat ontzettend fijn is het om dit allemaal te lezen!
Dan in het kader van mijn angst… Ik heb sinds de zomer veel last van angst- en paniekaanvallen, deze komen een beetje vanuit een burnout en het lijkt erop dat wanneer ik overprikkeld ben (vermoeid, veel geluid, veel licht, etc.) dat de paniekaanvallen opkomen. De heftigste angsten heb ik inmiddels al overwonnen en ik ben aangekomen bij het stukje “laat de paniek maar komen, ik overleef het wel”. Maar dat heb ik nog absoluut niet wanneer ik in de auto zit. Hoewel gewoon binnen mijn stadje rijden helemaal prima gaat, en wat verder weg met iemand naast me of in de auto voor me gaat ook prima, maar als ik alleen rij… Oei, ik ben zo bang om overprikkeld te raken in de auto! Wat als ik dan paniek krijg en een ongeluk maak, dat vergeef ik mezelf nooit. Ik heb 1 keer een paniekaanval gehad in de auto, het was een rit van +/- 30 minuten en na 20 minuten kwam ik op een lange N weg; angst schiet in me keel, spieren spannen aan en even weet ik niet wat me overkomt. Normaal geniet ik van het autorijden en nu vind ik het een ramp! Vind het héél lastig om hier mee om te gaan en om er rust in te vinden, omdat ik het belangrijk vind om alert achter het stuur te zitten maar met mijn dagelijkse hersenmist voelt het gewoon heel eng om lange stukken in mijn eentje te rijden…
Beste Kimberley,
Dank voor je compliment over het blog.
Daar doe ik het voor!
Zo te lezen heb je de burn out goed aangepakt.
Zoals je schrijft ben je zover dat je de paniek mag laten komen en dat je het wel overleeft.
Je schrijft “wat als ik een paniek aanval krijg en een ongeluk maak”. (als het goed is heb je tijdens je burn out ook met deze gedachten te maken gehad en hoe ben je hier toen mee omgegaan?)
Het in de paniek schieten is zeker schrikken en heb je geen idee wat je overkomt.
Het alert zijn is een stukje van de oplossing tegen de angst.
Juist die alertheid zorgt ervoor dat die spanningen in de spieren komen.
Je komt door die alertheid in een staat van vluchten, vechten, bevriezen of aanpassen.
Een kort door de bocht antwoord zou zijn: minder alert autorijden.
Wat je zou kunnen oefenen is een praatprogramma volgen op de radio of bewuster naar de omgeving kijken (als dat lukt)
Een andere oplossing is door je volgafstand te verdubbelen zodat je meer zicht krijgt buiten je directe gezichtsveld, dit zal ook meer ontspanning kunnen geven.
Heel veel succes met het aanpakken met deze tips.