Angst is een natuurlijke reactie die ons waarschuwt voor gevaar. Maar hoe leg je uit wat rijangst met je doet? Hier zijn vijf tips om dit complexe gevoel te verklaren:
De voorbeelden
Autosnelwegangst: Stel je voor, je rijdt en je bijrijder maakt plotseling een beweging alsof hij gaat remmen. Bij een schrikreactie ebt het gevoel snel weg, maar bij rijangst blijft het de hele weg hangen.
Negatieve gedachten (Beren op de weg): Vergelijk het met het instappen in een achtbaan op de kermis. Hoe vaak denk je niet: “Zit die beugel wel goed vast?” Bij rijangst zijn deze gedachten sterk en moeilijk om te zetten naar positieve gedachten.
Tunnelangst: Stel je voor dat je een tunnel nadert op de snelweg, maar in plaats van een doorgang zie je een dichtgemetselde muur. Ondanks geruststellende woorden voelt het alsof je vastzit, een typisch gevoel bij tunnelangst.
Beperkte kennis: Na lang vermijden van situaties zoals het rijden over de snelweg, vermindert je kennis over hoe je je moet gedragen. Vergelijk het met het zoeken naar iets dat je weet, maar dat verborgen is op een plek waar je niet gemakkelijk bij kunt.
Verminderde vaardigheid: Net zoals schaatsen, als je het lang niet doet, vermindert je vaardigheid. Het voelt wiebelig en onzeker, maar met tijd en oefening kun je je vaardigheden herwinnen.
Inzicht
Door deze vergelijkingen en voorbeelden te gebruiken, kun je anderen laten inzien of laten begrijpen wat rijangst met je kan doen en waarom het zo’n uitdagende ervaring kan zijn. Daarbij is het ook van belang om te vertellen dat je sociale omgeving steeds kleiner wordt met alle gevolgen van dien.
Ik kan dat niet zo makkelijk vertellen zoals hier de vraag gesteld wordt.
Ik heb bijna 40 jaar verschillende politiediensten uitgevoerd bij het korps Koninklijke Marechaussee en verschillende grote politiekorpsen zoals de politie Amsterdan en Den Haag.
Ik heb in deze periode veel zware ongelukken behandeld waarbij mensen het leven verloren of zwaar gwond raakten.
Ik heb buiten dat vele zaken meegemaakt waardoor mensen hun leven verloren en je dan slecht nieuws moest brengen. De tijd bij de Koninklijke Marechausssee hadden we vaak te maken met jonge slachtoffers omdat er toen veel TSers en KVVers waren die jong de dienst in gingen en zonder zorgen leefden en er niet bij stil stonden als ze een borreltje teveel op hadden en toch gingen rijden met alle gevolgen van dien.
Ik kon die tijd redelijk met mijn werk omgaan en het een plaats geven totdat ik mijn partner verloor door jaren kanker van verschillende soorten.
Ik ben nadat ze was overleden gaan nadenken en toen kwamen de meegemaakte zaken terug op mijn netvlies waardoor ik steeds onzekerder werd.
Ik ga de laatste jaren steeds minder naar mijn kinderen en kleinkinderen waardoor mijn leven nog moeilijker wordt..
Pas geleden heb ik mijn contact met mijn lieve mooie vriendin stop gezet wat wederom ook weer veel pijn doet. Zowel voor haar en voor mij en dat doet haar en mij pijn en dat geldt ook voor het comtact met mijn jongens en kleinkinderen.
Dat zijn wel volwassen mensen maar in mij verplaatsen kunnen ze niet en dat hoeft ook niet want dat kan NOOIT.
Ons werk kan alleen begrepen worden door mensen die het zelfde werk hebben verricht en die zelfde ellende hebben meegemaakt
Ik vind het jammer dat ik daardoor ook mijn plezier in het autorijden ben kwijt geraakt. Ook daar denk je over na omdat je ook vroeger rijbewijzen heb ingenomen van mensen die echt niet meer goed reden of te vaak dronken achter het stuur zaten en andere mensen daardoor leed aan deden.
Wil weer ontpannen achter het stuur. Heb ook het verzoek gedaan aan het veteranenplatvorm om hulp die ik nodig heb,